Sabotage???? nalatigheid???? of te veel van het 'goede'????

Het is voor mij best duidelijk en helder welk gedrag ik een professionele leerkracht toedicht. Een professionele leerkracht:

• neemt initiatief
• stelt problemen zelf vast
• analyseert deze
• komt tot de juiste interventie en
• lost deze zelf op of weet de juiste hulpvraag te stellen.
• stelt het kind/alle kinderen centraal (en niet zichzelf)
• is gericht op ontwikkeling
• is gericht op proces én inhoud
• is gericht op eigen gedrag
• is gericht op beter onderwijs/hogere opbrengsten
• is gericht op samenwerking
• is gericht op de ander
• is open
• stelt zich kwetsbaar en lerend op
• wil en kan (zich) verbinden

Met mijn scherpe, 'deskundige' en kritische blik is het niet makkelijk voor de leerkracht in mijn team om te voldoen aan mijn norm. Vooral omdat één van mijn normen is: iets is nooit af, je bent nooit uit ontwikkeld, alles kan altijd (nog) beter. Een andere norm (script in dit geval) is dat je hard moet werken om iets te bereiken. Luie, passieve mensen zitten in mijn allergie. Dit verklaart mijn drang om iets te produceren, om vooruit te kijken en vooruit te gaan. Mijn beeld over wat een leider is draagt hier aan bij: een leider is onder andere deskundig op alle vlakken. 

Je kunt wel stellen dat ik als schoolleider prominent aanwezig ben aan de voorkant (van het ontwikkelingsproces).

Ik ben me ervan bewust dat het gedrag dat ik laat zien ervoor kan zorgen dat leerkrachten de professionele leergemeenschap saboteren door met hun handen in de zakken te gaan staan, door een afwachtende houding aan te nemen, geen eigenaarschap te laten zien, passief te zijn. Het is goed voor mij om mezelf te gaan gedragen als een klein radartje in plaats van een grote met bijbehorend effect. Eén van de interventies waarmee ik dit kan bereiken is het bevragen van de ander naar zijn/haar norm en deze als uitgangspunt te nemen voor zijn/haar ontwikkeling en het gesprek hierover. Als ik uiteindelijk prominent aanwezig kan zijn aan de achterkant, heb ik wel een mooie ontwikkeling doorgemaakt.

Als feedback kreeg ik in het intervisiegesprek terug dat ik meer in de wij-vorm zou kunnen praten, omdat ik meer in de ik-vorm praat. Dit laatste klopt, zeker in mijn rol als student tijdens een intervisie. Ik ben namelijk vooral naar binnen gericht en dat  is ook van waaruit ik wil vertrekken. Het gaat immers over mij en mijn rol als schoolleider. De enige die je kunt veranderen ben jezelf, toch? Extern attribueren is daarom niet echt mijn ding. Voor mijn gevoel kan het in de wij-vorm praten hier een voorbeeld van zijn.  Ik ben me ervan bewust dat het in de wij-vorm praten, het wij-gevoel kan versterken. Daarom zal ik  'wij' vooral (gaan) gebruiken als ik benoem dat we samen iets goed hebben gegaan.

Samen verantwoordelijk, samen sterk, samen handen uit de mouwen, eh ik bedoel uit de zakken.................