Eén van de thema's in mijn rol als leidinggevende is het vinden van de balans tussen het geven van ruimte (aan eigenheid) en het (aan)sturen (op doelen/afspraken).
Vanuit mijn enthousiasme, gedrevenheid en theoretische achtergrondkennis is overtuigen/begeleiden mijn voorkeursstijl. Ik ben zeker iemand die richting geeft en kan me voorstellen dat sommigen dit als sturend ervaren, maar sturen/leiden op vastgestelde doelen, hier planmatig rekenschap over af laten leggen en hier consequenties aan verbinden, vind ik moeilijk. Alleen als ik me er echt toe zet, kan ik gebruik maken van mijn positiemacht. Ik bied graag mensen mijn hulp aan, maar vanuit mijn kritische grondhouding komt dit (volgens mij) weinig steunend over, omdat in mijn mindset steunen gelijk staat met vooral positieve, bemoedigende feedback.
Delegeren veroorzaakt een tweestrijd in mij. Aan de ene kant verwacht ik dat iedere individuele professional in staat is het 'wat' en 'hoe' zelf te bepalen, aan de andere kant is vanuit de organisatie, het 'wat' en 'hoe' al bepaald en vraag ik me af in hoeverre er sprake kan zijn van 'delegeren', zonder een eilandcultuur in de hand te werken.
Ik heb lange tijd aangenomen dat als de doelen helder zijn en je met elkaar afstemt over proces en product professionals hun weg wel vinden. Hierna trok/trek ik me over het algemeen terug om de ander ruimte te geven, waarbij ik de overtuiging had dat dit een blijk van vertrouwen is. Na het zien van dit filmpje https://www.youtube.com/watch?v=AAuN6lWq37k begrijp ik dat ook hier afstemming op nodig is. Mij is meerdere malen 'verweten' dat ik niet eenduidig ben in mijn gedrag. Hoewel ik overtuigd was dat ik met situationeel leiderschap recht deed aan eenieder, besef ik nu dat je de keuze van de leiderschapsstijl moet delen. Hierbij plaats ik echter wel de kanttekening dat leerkrachten een 'eigen wijze grondhouding' lijken te hebben. Ik vraag me af in hoeverre 'mijn diagnose' ook die van de afzonderlijke leerkracht is. Sterker nog: het is de vraag of 'mijn diagnose' wel van belang is.
Delegeren veroorzaakt een tweestrijd in mij. Aan de ene kant verwacht ik dat iedere individuele professional in staat is het 'wat' en 'hoe' zelf te bepalen, aan de andere kant is vanuit de organisatie, het 'wat' en 'hoe' al bepaald en vraag ik me af in hoeverre er sprake kan zijn van 'delegeren', zonder een eilandcultuur in de hand te werken.
Ik heb lange tijd aangenomen dat als de doelen helder zijn en je met elkaar afstemt over proces en product professionals hun weg wel vinden. Hierna trok/trek ik me over het algemeen terug om de ander ruimte te geven, waarbij ik de overtuiging had dat dit een blijk van vertrouwen is. Na het zien van dit filmpje https://www.youtube.com/watch?v=AAuN6lWq37k begrijp ik dat ook hier afstemming op nodig is. Mij is meerdere malen 'verweten' dat ik niet eenduidig ben in mijn gedrag. Hoewel ik overtuigd was dat ik met situationeel leiderschap recht deed aan eenieder, besef ik nu dat je de keuze van de leiderschapsstijl moet delen. Hierbij plaats ik echter wel de kanttekening dat leerkrachten een 'eigen wijze grondhouding' lijken te hebben. Ik vraag me af in hoeverre 'mijn diagnose' ook die van de afzonderlijke leerkracht is. Sterker nog: het is de vraag of 'mijn diagnose' wel van belang is.
De afgelopen weken ben ik gestart met het voeren van de reflectieve dialoog met alle teamleden, als interventie voor mijn onderzoek. Hiervoor had ik wel gesprekken met medewerkers, maar nu ga ik echt de dialoog aan. De leerkracht bepaalt het onderwerp en door regelmatig met elkaar een gesprek te voeren krijg ik een beter beeld van dat wat de leerkracht nodig heeft om zijn/haar taak beter uit te voeren en wat hij/zij hiervoor nodig heeft. Het aansluiten bij de leerkracht is niet meer gebaseerd op een 'diagnose' die ik heb gesteld, maar gericht op de behoefte van de leerkracht. En dat is pas echt situationeel leiderschap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten